Miranda had de meiden geadviseerd rustig uit te slapen en zou zolang wel een oogje in het zeil houden. Linda vond het geen probleem even alleen op de winkel te passen en zo kon Miranda ook weer even genieten van haar oude baantje. Ze was nog in gedachten verzonken, toen meneer Vries en meneer Hoeve op de deur klopten, die open stond zoals gewoonlijk.

“Storen we?”, vroeg meneer Hoeve, toen Miranda schrok van het bezoek.
“Oh nee, natuurlijk niet, kom verder. Willen jullie ook koffie?”, herstelde ze zich. De mannen gingen zitten en vroegen of er weer een wisseling van de wacht had plaatsgevonden. “Of is Regina soms overspannen na dat akkefietje van gisteravond?”, vroeg meneer Vries bezorgd.
“Nee, dat geloof ik niet. Ik heb ze opdracht gegeven rustig uit te slapen om juist dat te voorkomen, want het blijven toch jonge meisjes”, legde Miranda uit.
“Ik zal eens kijken of ze aanspreekbaar zijn, of dat ze nog uitgerangeerd zijn”, grinnikte ze en liet ondertussen het filmpje van de afgelopen nacht zien.
“Goedemorgen, juffrouw, spreek ik met de afdeling Gevonden Voorwerpen? Er zijn twee heren die iets kwijt zijn.” Blijkbaar werd er iets grappigs gezegd en Miranda zette lachend de telefoon even op de speaker. “Dit is Gevonden Voorwerpen; wat bent U kwijt en waarom bent U dat kwijt?” Dat was de stem van Marlies en op de achtergrond hoorden ze Regina vragen wat de beloning was voor het terugbrengen van datgene wat vermist werd.
“Wij zijn niets kwijt, maar willen wel iets brengen als dat mogelijk is”, zei meneer Vries lachend. “Dat is goed, komt U maar beneden.” Miranda legde de mannen uit hoe ze via de gang beneden bij de woonruimtes konden komen.
Miranda ging me ze mee, omdat ze ook wel wou weten hoe het met de meisjes ging. Beide mannen vonden het heel bijzonder dat ze bij de woning van de meisjes zelf mochten komen. “Ze kennen jullie toch al lang genoeg en ze hebben niets te verbergen. Hoop ik”, lachte Miranda. “Je kunt werkelijk alles van die twee verwachten.” Dat hadden de mannen allang door en ze vonden het stiekem prachtig dat ze onderdeel van de club waren geworden.

Toen ze bij de woning aankwamen, deed Regina net de deur los. “Goeiemorgen, lang niet gezien”, lachte ze en nodigde de mannen en Miranda uit verder te komen. “Zo, dit is de afdeling Gevonden Voorwerpen?”, vroeg meneer Hoeve. “Ja, dat klopt. Daar zit een gevonden voorwerp”, en ze wees naar Marlies die met haar make-up bezig was. “Was U misschien een meisje met rossig haar kwijt?” Beide mannen begroetten nu ook Marlies en gingen op de bank zitten. Aan de ene kant van de muur hing een grote poster van een stoomlocomotief en aan de andere muur hing een grote fotolijst met een collage van fotos’van beide meisjes.
“Wat hebben jullie het gezellig ingericht”, vond meneer Vries en bestudeerde de foto’s. “Wat leuk dat jullie nog echte ouderwetse foto’s gebruiken, dat zie je niet vaak. De foto’s geven goed weer hoe jullie zijn; grappig en zorgzaam, maar toch serieus met je werk bezig.”

“We komen eigenlijk een bosje bloemen langsbrengen, voor de ellende van gisteren”, verklaarde meneer Hoeve hun aanwezigheid. “En de rekening van de hapjes en drankjes stuur je maar naar mij, dan maken we dat wel over”, vulde meneer Hoeve aan. Daar wou Regina niets van weten. “Ik heb jullie getrakteerd en dan ga ik geen rekening sturen, ben je mal!”, zei ze.
“Jij bent met recht een M&M en dat is alleen maar leuk, want zonder grapjes is de wereld maar saai”, vond meneer Hoeve.
“Wat is een M&M?, wou Marlies weten, voordat Regina het kon vragen. “Een Mal Meisje”, zei meneer Hoeve. Marlies merkte op dat het dan wel hààr M&M was. Meneer Hoeve gaf de bloemen aan Regina, die er echt blij mee was.
“We hebben nog contact gehad met de andere leden en ze waren diep onder de indruk van jouw presentatie over de club!”, complimenteerde meneer Hoeve. “Ik ben bang dat wij in de problemen zouden komen als jij bij ons de boekhouding zou controleren, want waarschijnlijk moeten we dan iedere kromme spijker verantwoorden”, lachte hij.